Прв пат ќе се видиме во живо денес. Се знаеме веќе долго време, но тоа познавање не е ’вистинско’, ако може така да се каже, затоа што интернетот е сепак криење позади зборови и фотографии во кои позираме да го извадиме максимумот од нас. Седиме во сепарето јас и тој и се штрекнуваме на секој минувач кој и најмалку ќе ни заличи на оној што го видовме на сликата која ни ја испрати нашиот cyber пријател. Премногу сум вознемирена за да размислувам правилно. Веќе почнав да паничам, а мојот мил ме смирува со зборовите:
Па само ќе се запознаеме.
Минува еден покрај кафулето, не е тој, минува и втор и трет и еве го - Него. Влегува и тргнува кон нас. Не може да погреши, скоро е празно местото и само ние сме пар со изглед кој подсетува на лицата кои тој ги виде на мониторот во неговата канцеларија пред некој ден.
Едно ’Здраво’ проследено со уште две. Седна покрај нас и почнавме со вообичаениот муабет кој го прават сите оние кои се нашле со некого со кој и немаат што да зборуваат, но куртоазијата не им дозволува да молчат. И така напнато, но со обид да се направи да изгледа релаксирано и спонтано протекуваат 30тина минути после кои, нашиот нов пријател се одважи да ни каже дека тој е сам дома и дека ако сакаме можеме да отидеме кај него.
??? И сега што??? Сакаме ли или не сакаме да го спроведеме на дело она за кое фантазиравме и се договаравме со месеци наназад? Има ли смисла, поента, потреба воопшто да се впуштиме во такво нешто? Помислата на новото привлекува, но на непознатото во исто време и плаши и збунува. Го повикав мојот најмил да ме придружува во тоалетот за да размениме два-три збора пред да дадеме одговор на предлогот од пријателот. Се извинивме и отидовме... Само што се затвори вратата од wc-то зад нас јас во истиот момент повторно почнав да треперам.. и повеќе не знаев дали од возбуда или од страв.
И што ќе правиме сега? - го прашав
Па можеме да отидеме... не мора да значи дека нешто воопшто ќе се случи. Ти знаеш дека се’ од тебе зависи. Знаеш дека ако сакаш, кога сакаш можеш да ја прекинеш целата игра. - ми одговори, очигледно и тој збунет.
Се вративме и му кажавме дека сакаме да отидеме кај него. Какви ли се тоа гости само.... ?
И во малиот стан повторно исто... внимателен дочек, гостопримливост, кафе, резервиран разговор. Но како што одминуваат минутите тензијата се повеќе и повеќе расте та дури во еден момент сите веќе чувствуваме дека е толку набиена атмосферата што е готова да експлодира. Но кој да го направи првиот чекор. Јас не можам, мојот најмил не може и тогаш храбро истапува пријателот со изјавата:
Ти треба ли помош? - прашува ....... ’да започне предиграта’ - се неизустени зборови но толку јасни за сите нас тројца и јас само испуштам едно:
Да......
